Ώρα για πλέξιμο…

Με το πλέξιμο ασχολήθηκα πριν από δυο χρόνια. Μέχρι τότε ούτε βελόνα ραπτικής δεν έπιανα στα χέρια μου . Έβλεπα όμως συχνά την μαμά μου να πλέκει. Πάντα βράδυ, καθισμένη στο σκαμνάκι της, μπροστά από το τζάκι πάλευε με κουβάρια και σχέδια.

Έφυγα για να σπουδάσω στο εξωτερικό και όλα μου τα πουλόβερ ήταν δημιουργήματα της μαμάς μου. Αθάνατα κομμάτια! Τα φορώ ακόμα και σήμερα, 15 χρόνια μετά!

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, ασχολήθηκα με άλλα πράγματα, μέχρι που ένα δυσάρεστο γεγονός με ανάγκασε να μείνω στο σπίτι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έπρεπε όμως να βρω να κάνω κάτι. Και τότε θυμήθηκα τις βελόνες της μαμάς μου.

Μπήκα στο πιο κοντινό μαγαζί με νήματα στην γειτονιά μου και τους ανάγκασα (κυριολεκτικά), γιατί οι άνθρωποι έκλειναν εκείνη την ώρα, να μου μάθουν να πλέκω. Σαββάτο μεσημέρι ήταν. Την Δευτέρα τους πήγα το δείγμα που είχα φτιάξει! Δεν έχω λόγια να σας το περιγράψω! Κάτι ανάμεσα σε δικτυωτό καλτσόν και δίχτυ του ψαρά!

Αλλά δε το έβαλα κάτω. Κάθισα, βρήκα τα λάθη μου και συνέχισα. Την Τρίτη το απόγευμα είχα ήδη έτοιμο το πρώτο μου αλάνθαστο δείγμα! Το πανηγύρισα αγοράζοντας τα πρώτα μου νήματα για να φτιάξω κασκόλ και σκουφιά στις νεράιδες μου! Μετά από 5 ημέρες τους τα έστειλα! Ήταν φτιαγμένα με κόπο, αγωνία (για το πώς θα έβγαιναν) αλλά και πολύ πολύ αγάπη! 

Εννοείται ότι τα δώρα προς συγγενείς και φίλους συνεχίστηκαν. Με τον καιρό το χόμπι αυτό εξελίχθηκε σε επάγγελμα.

Μέχρι και σήμερα, δεν έχω αφήσει ποτέ το πλέξιμο. Έγινε μια αγαπημένη συνήθεια, μια βαθιά και δυνατή αγάπη! Με έσωσε! Πέρασα μαζί του αμέτρητα ξενύχτια και στεναχώριες. Μπορεί να ήταν μου αδύνατον να πάρω τα πόδια μου και να κάνω κάτι, μόλις έπιανα τις βελόνες όμως, ηρεμούσα. Συγκεντρωνόμουν στο πλεκτό μου και άδειαζε σιγά σιγά το μυαλό μου. Ηρεμούσα και άρχιζα να βρίσκω με ηρεμία λύσεις ή τουλάχιστον έβλεπα πιο αισιόδοξα τα πράγματα.

Το λέω σε όλους και θα το λέω: δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην μπορεί να πλέξει, απλά πρέπει να βρει την κατάλληλη στιγμή. Όταν έρθει η ώρα, ότι και να πάρει στα χέρια του χρυσάφι θα το κάνει.

Όταν έμαθα την αδελφή μου να πλέκει, έβαζα στοίχημα με την μητέρα μου, αν θα τα καταφέρει  ή όχι. Έπλεκε τόσο σφιγμένη, που πίστευα ότι θα σπάσει τις βελόνες. Η μητέρα μου έλεγε ότι αν συνέχιζε σε αυτό το ρυθμό θα χρειαζόταν φυσιοθεραπείες!

Περιττό να σας ομολογήσω, με πολύ μεγάλη περηφάνια, ότι έμαθε να κάνει τα πιο ευφάνταστα σχέδια, να έχει υπομονή και να προσπαθεί ώρες ατέλειωτες να βγάλει ένα σχέδιο! 

Πρέπει να ομολογήσω, ότι το πλέξιμο δεν είναι πάντα οικονομικό, αλλά είναι η πιο αγχολυτική απασχόληση. Είναι ψυχοθεραπεία! Κατά τη γνώμη μου πρέπει να συνταγογραφείται (Τι θέλω και λέω εγώ τώρα, με το σύστημα υγείας που έχουμε!)

Μπορεί το πλέξιμο να είναι μερικές φορές λίγο ακριβό, αλλά σίγουρα είναι πιο φθηνό από μια επίσκεψη σε ένα ψυχολόγο!!

Πλέξτε λοιπόν!!