Μαμά, η τσάντα είναι θεϊκή!

Σκέφτομαι να ξεκινήσω μια έρευνα: Πώς συμπεριφέρονται τα παιδιά σας- και δη τα κοριτσάκια σας όταν φτιάχνετε κάτι για τον εαυτό σας; Ζητάνε το ίδιο και για αυτά, κλαίνε, φωνάζουν- κάνουν κάτι βρε αδελφέ;

θα ξεκινήσω αυτή την έρευνα, γιατί οι νεράιδες μου είναι, να μην δουν να φτιάχνω κάτι καινούργιο για τα Καλά Μ..πλεξίματα. Για παράδειγμα, φτιάχνω μια καινούργια εσάρπα, θέλουν και οι ίδιες! Και δεν περιορίζονται σε ένα κομμάτι αλλά απαιτούν και για τις αγαπημένες τους κούκλες! Καλά, δεν τολμώ να αναφέρω τι γίνεται με τα κοσμήματα! 

Επειδή δεν αντέχω την κλάψα, λέω ότι τα προορίζω όλα για τη δουλειά, ώστε να με αφήνουν για κάποια δευτερόλεπτα ήσυχη!

Ε, αυτό ακριβώς το κόλπο δεν έπιασε αυτή την φορά!

Ήθελα να φτιάξω μια τσάντα για εμένα- κάτι που συμβαίνει πολύ σπάνια, γιατί κάθε φορά που ονομάζω κάποιο δημιούργημά μου «δικό μου», τότε αυτό ως δια μαγείας κάνει φτερά από την αγκαλιά μου!

Βρήκα το νήμα, στα χρώματα της ελληνικής σημαίας (όπως μου είπε και η μικρή μου κόρη), έβγαλα το σχέδιο και ξεκίνησα! Μέχρι να το τελειώσω, δεινοπάθησα! Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή. «Τι φτιάχνεις;», «Θα μας φτιάξεις και εμάς;», «Τελειώνεις;», «Ακόμα;»

Όταν κατάφερα να την τελειώσω, οι μικρές είχαν κοιμηθεί. Το επόμενο πρωί, όταν την είδαν ενθουσιάστηκαν. 

«Μαμά, η τσάντα είναι θεϊκή!», μου είπαν.

«Θεϊκή», άκουσα καλά; Εννοείται ότι φούσκωσα από περηφάνια, από την μια για το δημιούργημά μου και την αποδοχή που είχε, και από την άλλη για το λεξιλόγιο των παιδιών μου.

Και ήρθε και η αναμενόμενη ερώτηση «Οι δικές μας που είναι;»

Και να με,  Κυριακή βράδυ , κουρασμένη και μισό-κοιμισμένη να προσπαθώ να φτιάξω τσάντες για τις νεράιδες μου! Χρησιμοποίησα το ίδιο νήμα με τη δικιά μου τσάντα, απλά έκανα τις ενώσεις και το κορδόνι με κόκκινο νήμα, για να δείχνει πιο παιχνιδιάρικο.

Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό! Θα τις φοράμε και οι τρεις μαζί!!

Περιμένω με ανυπομονησία τις αντιδράσεις τους!!!!  

Χριστίνα